Ci starzy są jacyś dziwni

Piątek, 20 września 2013 · dodano: 20.09.2013 | Komentarze 15

Co za Grzyby Ci moi starzy, nie idzie opisać słowami, dlatego cały czas gaworzę na zmianę z pochrząkiwaniem, pojękiwaniem i piszczeniem. Po prostu słów mi brak!
Od rana tata obiecywał, że pojedziemy na grzyby. Jakieś fioletowe. Mnie wszystko jedno, bo nie wiem który to kolor. Grzyby już widziałam w domu, więc wiem co to jest. Ale mi nie dali spróbować. Wredne takie, sami zeżarli. Tylko mama się ze mną solidaryzowała i powiedziała, że ma słaby żołądek, a w ogóle to jej nie smakuje. Ja wiem, że tylko chciała mnie pocieszyć, bo po minach babci i taty wiedziałam, że to same pychoty.
No i co? Gdzie te grzyby? Wyszłam z klatki schodowej a tu nic. Tata się guzdra, to poszłam do piaskownicy. Mama chyba nie umie trafić, bo ciągle skręcała nie w tę stronę co trzeba, ale ją zaciągnęłam. Piaseczeeeek! Piaseee.... eeee, gdzie mnie niesiesz!?! Wracamy!!! Uaaaaaa!!! Ja nieeee chceeeee! Uaaaaa! O, kask.
A to już jedziemy na te grzyby? Nie mogliście powiedzieć od razu?
No to już potem było fajnie. Podobno daleko do tych grzybów, ale pogoda ładna, ciepło to i zapomniałam, tyle nowych rzeczy do obejrzenia. Ale trochę chciało mi się spać. W foteliku tak miło bujało... i bujało... hrrrr... frrrr.... e mamma? Co się dzieje? A nic, dobra. Hrrrr, ghrrrr.

O jak miło, jestem motylem.... fruwam sobie po lesie.... o widzę grzyby, dużo grzybów.... zbliżam się... ojej, grzyb ma twarz mojej mamy... Mama!

- Cześć Kluska, wysiadamy!

A dobra, zaraz, gdzie ja jestem? Co to za miejsce? A to ta przeklęta karoca, wyjmijcie mnie zaraz, bo będzie źle. Wyjęli. Od dawna ich tresuję i zazwyczaj robią to co im każę. Chyba, że zgłupieją.

Las! Kocham las! Tylko mi się nogi plączą ;)

A poza tym chciałam naskarżyć. Jak już wreszcie znalazłam swojego pierwszego grzyba, to mama kazała tacie mi więcej nie dawać, bo mu coś zrobi. Ale że jak? Poza tym ten grzyb był jakiś dziwny, odpadł mu kapelusz i nie chciał potem złączyć się z nóżką. Chińska tandeta. A potem to już mnie mama pilnowała, żebym nic nie znalazła. Masz trawkę, masz liścia! Nie chcę liścia, chcę grzyba. No głupia ta matka, jak nie wiem co.


Ale w końcu znalazłyśmy dróżkę z szyszkami. Tylu dawno nie widziałam. A potem jeszcze jedną i tych szyszek było tyleeeee! Nigdzie nie idziemy, tu będę siedzieć i liczyć szyszki. Jeeednaaa, druuugaaa, trzeeecia, druuuga, sióóódmaaa, druuugaaa.... no w końcu wszystkie policzyłam i mi dali trochę jedzenia. To znaczy chleba i wafle, pić nie chciałam. Miałam ważniejsze rzeczy do roboty. Na przykład szukać grzybów. Ale w końcu i ja miałam dość. Poza tym zjadłabym coś konkretniejszego.

Już się bałam, że znów zapakują mnie do tego pudła, nawet im pokazałam fotelik i obejrzałam szelki. Zrozumieli aluzję i posadzili do fotelika. Siedziałam cicho, bo jeszcze wyjmą i wsadzą "tam". Dostałam kwiatka, tylko go potem zgubiłam. Mama go znalazła, ale wtedy już był nudny. Trochę mi się nudziło po drodze, ale staruszkowie dawali mi czasem wafla. Nuda, ale co robić. W końcu zainteresował mnie pasek, który był doczepiony do fotelika. Ale to ciekawe! I interesujące!

No i tak tyrpaliśmy się i tyrpaliśmy, ale było ciekawie, krajobraz cały czas się zmieniał. I dotarliśmy do domu. Weszłam z mamą na trzecie piętro, a ta się jeszcze grzebie z kluczami. No masz! Ale w końcu otworzyła i mogłam się przywitać z moimi zabawkami. Naprawdę się stęskniłam. A potem wrócił tata i zrobił mi jajecznicę. Taka pycha, mówię Wam! Aż tupałam z radości. A potem jeszcze mama przyniosła mi zupę. Grzyby straszne, Ci rodzice, ale da się z nimi wytrzymać ;)